Przemieszczanie sie w gestym lesie i zbliżanie sie do wroga

[Rommel]

I. Przemieszczanie się w gęstym lesie i zbliżanie się do wroga.
1. Grupa nakierowująca
a) Orientacja podczas poruszania się w lesie pozbawionym ścieżek i dróg sprawia podobne problemy jak orientacja na pustyni czy na morzu. Dlatego konieczne jest, aby orientacja w lesie była ułatwiona poprzez środki nawigacyjno-orientacyjne (Navigationmaßnahme). Finowie stworzyli w tym celu grupę nakierowującą (Richtungsgruppe).

b) Przeznaczenie grupy nakierowującej: jest zarówno organem ubezpieczającym, nawigującym, torującym, oznaczającym drogę i łączącym, a więc są to niejako "dziewczęta do wszystkiego" (Mädchen fĂźr Alles) maszerującej jednostki. U przyzwyczajonych do lasów Finów każda grupa jest w stanie przejąć to zadanie. Przy naszym dotychczasowym słabym wyszkoleniu w tej dziedzinie na razie tworzona jest w każdej kompanii określona grupa składająca się ze szczególnie dobrze wybranych osób, która ma spełniać zadania grupy kierującej. Dzięki pracy grupy nakierowującej dowódca ma pewność, że jego jednostka bezpiecznie i niezawodnie dotrze do wyznaczonego w rozkazie celu. Dzięki niej nie ma biegania, oddzielania się i przez to także niepotrzebnego wołania, które zdradziłoby jednostkę. Jednostka prowadzona jest przez gęsty las cicho i bez pośpiechu. Z dowódcy jednostki zostaje zdjęte zadanie ciągłego prowadzenia, orientowania i rozkazywania, tak, że może on się w pełni skoncentrować na powierzonych mu zadaniach.

c) Podział grupy nakierowującej: patrz załącznik 1

d) Podział rodzajów zadań w grupie nakierowującej:
Dowódca grupy nakierowującej - sporządza zgodnie ze wskazówkami dowódcy maszerującego oddziału tabelę marszu (Marschtabelle) - patrz załącznik 2 - do której nanosi pojedyncze części odcinków (odcinki częściowe). Na podstawie tej tabeli rozdziela zadania i dogląda poruszania się naprzód jednostki.

 Mapowy i zegarowy (Karten- und Uhrenmann) - nanosi na mapę pojedyncze cele i odcinki marszu, które mierzy i śledzi odcinki marszu na mapie. Poprzez nanoszenie przemierzonej odległości na mapie musi umieć w każdym momencie podać dokładną aktualną lokalizację jednostki. Melduje różnice terenu w stosunku do mapy i nanosi je na nią. Równocześnie jest odpowiedzialny za prawidłowy czas na zegarku, który to czas każdorazowo podaje dowódcy.
 Kompasowy (Kompaßmann) - otrzymuje od dowódcy grupy nakierowującej dokładne wartości liczbowe kierunku marszu i jest odpowiedzialny za dokładne trzymanie się wyznaczonego kierunku. Nakierowuje zwiadowców (Späher)
 2 liczących kroki (Schrittzähler) - ma za zadanie liczyć kroki. Pierwszy podaje liczbę w parokrokach (Doppelschritte - podwójne kroki), drugi w metrach (60-63 parokroki = 100 m). Kiedy przemierzony zostaje szacowany odcinek marszu, meldują dowódcy grupy.
 Torujący drogę (Bahnbrecher) - usuwa swoim tasakiem (Haumesser) większe gałęzie tworzące przeszkodę, ułatwia postępującym za nim przejście i tworzy ścieżkę kierunku.
 Oznaczający (Markierer) - oznacza ścieżkę kierunku skrawkami papieru, łamaniem gałązek albo kłębkami mchu nabitymi na gałęziach.
 Flagowy (Flagemann) - ułatwia poprzez niesienie wyraÂźnie widocznej flagi albo chusty łączność wzrokową z główną częścią oddziału i uzupełnia oznakowanie wykonywane przez oznaczającego.
 2 zwiadowców (Späher) - idzie w odległości wzroku przed grupą by chronić ją przed zaskoczeniem przez wroga. W prawidłowym kierunku kierowani są przez kompasowego.
e) Sposób pracy grupy kierującej:
Wyrusza zawsze przed wymarszem jednostki tak, że zwiadowcy (Späher) wchodzący w skład grupy nakierowującej znajdują się około 150 m przed czołem jednostki, którą grupa nakierowuje. Marsz prowadzi w odcinkach od jednego celu względnie celu pośredniego, do drugiego. Aby utrzymać spójność jednostki, dla posuwania się przez las dowódca oddziału określa odcinki (cele pośrednie), które osiąga się kolejno (przemieszczanie się odcinkami - Abschnittsweises Vorgehen). Cele odcinkowe muszą być rozpoznawalne w terenie, np. drogi, grzbiety wzgórz, rzędy krzaków, brzegi bagien itp. Odległość między dwoma odcinkami nie powinna przekraczać 2 km. Jeżeli spodziewana jest niebawem styczność z wrogiem, odległość należy zmniejszyć do 1 km i mniej.
Przy osiągnięciu odcinka nie może nastąpić dłuższe zatrzymanie, wystarczy 5-10 minut aby przeprowadzić orientację, uporządkować jednostkę itp. Podczas postoju należy utrzymywać dotychczasowe odległości, nie powinno się grupować w jednym miejscu.

Jako, że w fińskiej puszczy mało jest charakterystycznych punktów które mogą być obrane jako punkty postoju i rzadko zgadzają się one z mapą, nie można zdać się tylko na mapę i kompas. By otrzymać pewny wynik trzeba także korzystać z wymierzonych na mapie odległości w metrach, odległości oznaczonych w krokach a także oszacowanego czasu marszu do pojedynczych celów pośrednich.
Dlatego w tabeli marszu winne być przed marszem naniesione zgodnie z załącznikiem 2:
 cele, odpowiednio - cele pośrednie
 wartości liczbowe kompasu pozwalające na dojście do powyższych celów
 odległość na mapie w metrach
 odpowiadająca powyższej odległości odległość w parokrokach
Na podstawie tabeli podczas marszu w każdym momencie stwierdzić można w którym kierunku znajduje się cel, jaka duża jest odległość do niego i czy mapa pokrywa się z rzeczywistym obrazem terenu czy też jest niedokładna. Liczba faktycznie przebytych parokroków, rzeczywisty czas przybycia, jak też nowy czas wymarszu z poszczególnych punktów i dalsze szacowane czasy dotarcia do kolejnych zostają naniesione podczas odpoczynku bądÂź czynności orientacyjnych.

2. Poruszanie się rozproszonej kompanii piechoty w gęstym lesie

a) Posuwanie się 2 plutonami w przedniej linii jest często celowe, bo kompania w przypadku spotkania z wrogiem ma odpowiednią siłę bojową i szybko może otworzyć wystarczająco silny ogień. Z jednym plutonem w przedniej linii jest często za wąska i zbyt łatwo wpada we wrogą zasadzkę (Bandenglocke - dosł. dzwon band = dzwon partyzancki).
Działa piechoty i Pak w bezdrożnym gęstym lesie są trudne do użytku, bo nie można ich ciągnąć. Jako ciężka broń w grę wchodzą głównie moÂździerze.

b) Generalne zasady podstawowe zachowania się w lesie:
 pełna bezgłośność podczas marszu, rozkazy wydawane znakami
 w przypadku przerwania marszu naprzód: bezzwłoczne rozstawienie ubezpieczeń na wszystkie strony przez z-cę dowódcy (samodzielnie)
 w przypadku zetknięcia się z wrogiem:
wszyscy - cisza, ukrycie, obserwacja;
dowódca i z-cy: szybkie podjęcie decyzji i działanie, rozpoznanie bojowe, użycie grupy do zniszczenia wroga.
(przykład: Wrogi zwiad na flance! Zaatakowany pluton jedną drużyną związuje wroga ogniem frontalnym. Dwie drużyny obchodzą wroga i niszczą go od tyłu)

Dowódcy muszą oprócz tego cały czas myśleć o:
 podziale obserwujących
 ciężka broń ubezpieczająca w rzadkim lesie jest skierowana na flanki; dowódca przy szefie kompanii
3. Posuwanie się wzmocnionego batalionu przez gęsty las

Posuwanie się dwoma kompaniami w przedniej linii, postępującymi za podstawową grupą kierującą jest często celowe, by od początku być gotowym do bitwy ("gefechtsklar sein"). 3. kompania (bez 1 plutonu) i reszta kompanii MG najlepiej powinny znajdować się po obu stronach ścieżki kierunku za środkiem oddziału, aby nie utracić kontaktu i dlatego, że w gęstym lesie w wyniku nieprzejrzystości terenu obie flanki są ciągle otwarte.
Oprócz zwiadów wysyłanych naprzód i zabezpieczeń na obie strony oddziały zwiadu powinny być wysłane do różnych punktów po bokach ścieżki kierunku. Oddziały te dołączają do oddziału głównego na określonych w rozkazie punktach, które są łatwe do znalezienia, ewentualnie - w razie potrzeby - specjalnie oznaczone.
II. Der Spähtrupp
a) Według rodzaju zwiadu wyróżnia się:
 Aufklärspähtrupps (~zwiad rozpoznawczy, nie walczący),
 Kampfspähtrupps:
- do rozpoznania walką
- do zadań zaczepnych i niszczących
 Spähtrupps mit besonderem Auftrag (zwiad z zadaniem specjalnym), np. przyprowadzenie jeńców, czujki, oddziały dalekiego zwiadu
b) "Aufklärungsspähtrupp" (zwiad rozpoznawczy) - powinien zdobywać informację poprzez obserwację, tzn. zdobyć informacje o wrogu unikając jakiegokolwiek starcia.
c) Kampfspähtrupp (zwiad bojowy) - jego zadanie może polegać na wyklarowaniu obrazu wroga, jeżeli trzeba - także przez walkę. Zawsze jednak walkę należy ograniczać do niezbędnego minimum.
Zwiady zaczepno-nękające i do niszczeń powinny na tyłach wroga utrudniać komunikację (zaopatrzenie) lub niszczyć istotne wojskowe instalacje, wysadzać mosty itp.
d) Do wzięcia jeńców poleca się często używać specjalnych oddziałów zwiadu, w tym czujek. W walkach przeciwko bandom (oddziałom partyzanckim - przyp. Hainrich) czujki okazały się szczególnie skuteczne.
e) Przestrzeń fińskiego i rosyjskiego teatru działań bojowych prowadzi do użycia oddziałów dalekiego zwiadu (Fernspähtrupps). Ich użycie, oprócz rozpoznania (Aufklärung) obejmuje także zadania zaczepno-nękające, niszczenia wrogich magazynów zaopatrzenia itp. Temu muszą odpowiadać też siła, zestawienie i wyposażenie tych oddziałów. Zadania oddziałów do zwalczania band (Jagdkommandos) są zbliżone do zadań fińskich oddziałów dalekiego rozpoznania.
f) niezależnie od zadań głównych i specjalnych każdy oddział zwiadu bez szczególnego rozkazu musi przeprowadzać rozpoznanie wroga i terenu w obrębie terenu swojego poruszania się.

Poruszanie się oddziału zwiadu w gęstym lesie:
Organizacja i poruszanie się przez las według zasad grupy kierującej

Szczególnie w lesie obowiązuje zasada: Oddział musi wiele widzieć i nie może być widziany. Każdy z osobna musi w pełni wysilić swoje zmysły: "Oczy i uszy otwarte" ("Augen und Ohren auf!"). Musi cały czas być gotowy na spotkanie z wrogiem i nigdy nie może zostać zaskoczony spotkaniem z nim. Tak więc: zawsze być w pełnej gotowości bojowej (Kampfbereitschaft), także, gdy nic się nie dzieje i robi się nudno.
Musi poruszać się bezgłośnie. Tutaj następujące uwagi:
 następować czubkiem stopy, stopę wysuwać naprzód lekko, pod gałęzie, tak by te nie łamały się przez nastąpienie (tzw. Katzenpfaten - kocie łapy);
 rozwidlonym przy końcu kijem dociskać gałęzie do ziemi, nim się nad nimi przejdzie;
 kaszlenie i kichanie wyciszać czapką polową;
 nic nie może klapać, wszystko należy mocno przytroczyć;
 nic nie może klapać, wszystko należy mocno przytroczyć;
 owinąć łopatki i skrzynki amunicyjne;
 granaty owinąć papierem gazetowym;
 nie zabierać hełmu i maski przeciwgazowej
Unikać śladów!
Tylko tam, gdzie każdy ślad stopy jest wyraÂźnie rozpoznawalny (błoto) każdy postępuje po śladach drugiego. Drogi przekraczać powinno się tak, że stopa stawiana jest zgodnie z kierunkiem drogi. Drogi przekraczać w miejscu twardego podłoża. Po każdym odpoczynku starannie zatrzeć wszystkie ślady. Także w drodze zwracać uwagę na drobnostki: nie wyrzucać żadnych pudełek po papierosach, nie deptać grzybów, gałązki podczas znaczenia drogi łamać w sposób niezbyt rzucający się w oczy itp.

Poruszać się odcinkami! (patrz też rozdział I, 1e)
Przecinki, drogi, halizny itp. przekraczać jak zwierzyna! Najpierw obserwować, potem ubezpieczyć i dać osłonę ogniową. Ubezpieczenie na przedzie, w szeregu jeden za drugim przekraczać teren odsłonięty, znaleÂźć najwęższy jego fragment. Jeżeli coś podejrzanego zostanie zaobserwowane, wszystko zamiera, ostrożnie i bezgłośnie znajduje ukrycie i obserwuje. Przy tym należy zmieniać punkt obserwacji i obserwować z różnych punktów (jak to robi zwierzyna). Niebezpieczne punkty pokonywać tylko pod osłoną ogniową. W tym wypadku podzielić oddział zwiadu na zmianę na:
 oddział ubezpieczający (Sicherungstrupp-Feuerschutztrupp)
 poruszający się naprzód oddział uderzeniowy (Stoßtrupp)
Stosować postoje nasłuchowe i orientacyjne.
Zakaz mówienia - jako znaki wzrokowe należy używać znaków dowodzenia według instrukcji H.Dv. 1302a, Ziffer 662. W grę wchodzą tu tylko znaki ramieniem, nakryciem głowy, bronią i sprzętem (żadnych znaków świetlnych!).
Jako znaki specjalne uzgodnić wołanie (śpiew) ptactwa itp., np. jako znak ostrzegawczy wołanie kukułki. Ten znak ostrzegawczy daje każdy, kto nagle w najbliższej odległości dostrzegł wroga, odział przy tym błyskawicznie i bezgłośnie kryje się i ubezpiecza. Dający znak ostrzegawczy wskazuje dowódcy kierunek, na którym rozpoznany został wróg.
Jako dodatkowe znaki wzrokowe sprawdziły się komendy:
 dla postojów nasłuchowych - przyłożenie rozpostartej dłoni do ucha; każdy chowa się i zachowuje zupełnie bezgłośnie;
 dla postojów w celu orientacji - wysoko podniesione i rozprostowane ramię kilkakrotnie podnieść i opuścić (jak znak dla "Hinlegen")
 poziomy ruch rozłożonej dłoni oznacza: "przed nami znajduje się otwarta przestrzeń"
 palec przy ustach "cisza - zagrożenie"
Należy umieć odczytać ślady, jak myśliwy zważać na wszystko. Zawsze poruszać się tak jak pozwala teren - iść, pełznąć, czołgać się - nie być leniwym! Przy tym lepiej robić obejścia, jeżeli dzięki temu jest możliwe skryte zbliżenie się.
Maskowanie musi być zawsze dopasowane do danego terenu. Powinno się poświęcić temu niezbędny czas.

3. Wskazówki dla przygotowania oddziału do zadania rozpoznania:
a) Dowództwo musi rozdzielić jasne, wyraÂźnie zarysowane zadania.
Poleca się tylko w wyjątkowych przypadkach żądać przyspieszonego powrotu zwiadu. Zwiady potrzebują czasu, inaczej nie mogą zachowywać się na sposób myśliwych.
Dlatego meldunków od oddziału dowództwo ma żądać w momencie osiągnięcia odcinka (celu pośredniego) albo według wskazań zegarka.
Meldunek zwiadu według 4 "W" ("warum, was, wie, wo" - "kiedy, co, jak, gdzie")
b) Przygotowania rozpocząć tak wcześnie, jak to możliwe.
c) Dokładne informowanie wszystkich biorących udział, gruntowne przerobienie planu zwiadu
d) Przygotowanie broni, ekwipunku itp. Sprawdzenie i "wypróbowanie wszystkiego" ("alles ausprobieren")
e) Przed rozpoczęciem każdej jednej akcji zwiadu dowódca zwiadu musi poinformować o swoich zamiarach w przypadku kontaktu z wrogiem, np. "bezgłośne wyminięcie", "oderwanie się pod osłoną ogniową, przy tym sfingowanie silnego oddziału", lub "dążyć do walki w zwarciu i możliwie cicho unieszkodliwić wroga" lub "starać się obejść, z atakiem na flankę bądÂź tyły".

4. Plan oddziału zwiadu:
Na podstawie zadań swojego oddziału dowódca musi sporządzić sobie plan. Plan ten musi zawierać:
a) Analizę obrazu sił wroga, osąd co do terenu, warunki pogodowe dla wykonania zadania
b) Zadanie własne. Co powinienem? Jak to przeprowadzę? Zestawić:
 odcinki drogi z celami pośrednimi
 oszacowanie drogi i czasu
 czynności przy celach
 siła, uzbrojenie, wyposażenie, wyżywienie
5. Broń główna oddziału rozpoznania to MP., 20 do 30% żołnierzy zabiera ze sobą karabiny, które używane są do zwalczania małych i dalekich celów. Jeżeli dostępne, karabiny z tłumikami, garłaczami lub MP43 i rakietnice.
Zwyczajnie każdy powinien mieć jeszcze 2-3 Eierhandgranate. Granaty trzonkowe są trudne do rzucania w lesie. Rakietnica potrzebna jest głównie podczas powrotu do własnych linii.
6. Wyposażenie, w zależności od zadania, odległości, przewidywanego czasu trwania zadania może składać się z:
 uniformu (w lecie kurtki maskującej - Tarnjacke, w zimie - ubiór zimowy wygodnie dopasowany)
 czapki polowej (FeldmĂźtze; w zimie czapka z futrem - PelzmĂźtze), bez hełmu (doświadczenie Finów), bez maski przeciwgazowej i chlebaka
 rękawiczek
 gumowców (w przypadku błota), butów z filcową cholewą (Filzstiefel - zimą)
 moskitiery (MĂźckennnetz)
 celty namiotowej (Zeltbahn), menażki, niezbędnika,
 amunicji w kieszeniach, M.P., pistoletów (każdy oddział zwiadu 1-2 rakietnice), nie zabiera się pasa głównego,
 sztyletu bądÂź tasaka (Haumesser)
 łopatek, pił, nożyc do cięcia drutu
 opatrunków osobistych (Verbanpäckchen) i sprzętu sanitarnego,
 lornetki dla dowódcy i zastępcy, każdy z żołnierzy w miarę możliwości kompas
 plecaka - tylko w oddziałach wykonujących daleki zwiad (w nim dodatkowe pary kaleson i dodatkowe zestawy bielizny; manierka w plecaku)
 sznura i powrozu - do czynności naprawczych i w celu uniemożliwienia ucieczki jeńcom
 wyżywienia - odpowiednio do przewidywanego czasu trwania zadania.
Wyżywienie niemieckiego oddziału zwiadu - porcja na jeden dzień (w idealnym przypadku):
 150 g wędzonej słoniny lub mięsa puszkowanego,
 100 g suchej kiełbasy (Dauerwurst)
 450 chleba sucharowego (Knäckerbrot)
 75 g masła lub smalcu
 kawa bądÂź kostka bulionowa (BouillonwĂźrfel)
 pół paczki Schoka-Coli (jeżeli możliwe)
 1 rolka dropsów, Dextro-Energen
 12 papierosów
- Mapy: minimum jedna mapa na grupę. Pożądane jest, by możliwie każdy miał jedną mapę poglądową, która pomoże mu znaleÂźć drogę do jednostki jeżeli oddzieliłby się od oddziału rozpoznawczego. Mapy nie mogą - z wyjątkiem map dowódcy i mapowego (Kartenmann) - zawierać żadnych naniesień, z których wróg mógłby się czegoś dowiedzieć. Dowódca i mapowy muszą zniszczyć mapy jeżeli w przypadku zwłoki groziłoby niebezpieczeństwo przejęcia przez wroga naniesionych na nie danych. Dokumenty identyfikacyjne, listy i wszystkie dokumenty pisemne, które mogłyby przydać się wrogiej służbie wywiadowczej należy pozostawić przed wyruszeniem na akcję.

7. Uwagi do przeprowadzenia zadań oddziałów zwiadu:
a) "Wyprowadzenie w pole" wroga jest w zimie trudniejsze niż latem, bo narty i kijki pozostawiają wszędzie ślady. W zagrożonych miejscach, ślady muszą być np. przykryte gałęÂźmi. Kijki do nart w takich miejscach używane być nie powinny. Przy przekraczaniu dróg narty należy odpiąć. Idzie się pewien odcinek wzdłuż drogi i przekracza ją w punkcie, gdzie trudno będzie dostrzec ślady. Przy biwakach celowe jest zrobić ślady, które zmylą wroga i przeprowadzą go obok albo odciągną od biwaku.
Można zmylić wroga poprzez rozrzucanie starych rosyjskich pudełek po zapałkach, puszek po konserwach, także gazet wzdłuż drogi marszu, poprzez wycinanie rosyjskich liter w drzewach itp. wprowadzić w błąd. Także, gdy nie ma kontaktu z wrogiem zaleca się zaminować własne ślady, o ile używanie min zostało dozwolone przez dowódcę jednostki. W przypadku gdy trasa powrotna będzie biegła tą samą drogą, zaminowane punkty powinny być oznaczone specjalnymi znakami, które nie zostaną zauważone przez wroga.
b) przy przeprowadzaniu działań zaczepno-przeszkadzających i mających na celu zniszczenie, powinno się mieć na uwadze:
 przy wszystkich atakach wykorzystać moment zaskoczenia,
 działania zaczepne przeprowadzać równocześnie w kilku punktach. Może to spowodować wielkie zamieszanie i rozdzielić wrogą obronę,
 jeżeli niezbędne jest szybkie oderwanie się od wroga, wykorzystać pierwsze zaskoczenie i odskoczyć pod osłoną ogniową,
 pojazdy można łatwo zapalić po przestrzeleniu baków,
 do skutecznego wysadzenia szyn potrzeba 5-10 kg ładunku wybuchowego, który musi być założony w minimum 2 ładunkach, tym samym zostanie zniszczony odpowiednio długi fragment szyny,
 przy niszczeniu połączeń łączności przeciąć kilkakrotnie wszystkie druty, wyciąć i zabrać większe odcinki. Maszty wysadzić albo połamać. Zadanie to najlepiej przeprowadzić w nocy (rozpoznanie celów - możliwie w dzień),
 przy atakach na kolumny na kierunku jej marszu i kierunku z którego zmierza kolumna ustawić ubezpieczenia. Zapewnić bezpieczeństwo "pleców". Przedstawić dokładny plan ataku.
c) branie jeńców na tyłach wroga: Wziąć jeńców na tyłach wroga jest łatwiej, niż się ogólnie przyjmuje. Przeważnie wróg jest tak zaskoczony, że prawie w ogóle nie stawia oporu. Zagrożenie ucieczką istnieje ogólnie tylko na początku: kiedy jeniec jest już odpowiednio daleko od swojej jednostki i w nieznanym terenie, idzie posłusznie. Jeniec musi być stale pilnowany i w nocy szczególnie zabezpieczony przed ucieczką.

Âźródło:

http://www.pionier39.pl/taktyka_waldkampf.html

[lengyel AP]

opamiętaj się nieco, paintball naszą zabawą jest, nie wojna przez duże W....

[twbolek83]

kazdy ma swuj poglad na ta sprawe

ja osobisci wole patrzec na to jak na szkolenie nie traktuje tego jak zabawy ktora jest tylko rozrywka

[kufel_wro]

opamiętaj się nieco, paintball naszą zabawą jest, nie wojna przez duże W....

Wyluzuj. To twoją zabawą jest paintball, a moją nie. Paintball jak i ASG są tylko formą dania znac przeciwnikowi że miał pecha... Celem dla nas jest coś wiecej, niż samo lanie farby lub sianie kompozytu...

[Pmk]

Najbardziej przypadł mi do gustu Stosstrup.
Te komendy w lesie:
Stosstrup - Vorvarts!
(czy jakoś tak)
:]
Pmk

[lengyel AP]

Paintball jak i ASG są tylko formą dania znac przeciwnikowi że miał pecha...

I tu się podpisuję obiema ręcamy, napisałem "zabawą" bo tak mi przyszło do głowy, proszę nie łapac mnie za słówka, zap...lamy cały tydzień w znoju itd. by w niedzielę na własną prośbę tarzac się w błocie ( bo akurat lało) z osprzętem nieraz cięższym niż to co mają nasi w Afganistanie. Do tego to my za to płacimy, a nie nam, i po walce większośc ma banana na ryju, tedy nazywam to zabawą, co nie znaczy, że zadania na polu traktuję niepoważnie, tymczasem załaczam przysiady...

[kufel_wro]

spoko, 20 na łapach już zrobiłem ;)